Zegveldse stichting in een straatarm Afrikaans land

Wat heeft een Zegveldse stichting te zoeken in een van de armste landen van de wereld?
Burkina Faso, een van de Sahel-landen in West-Afrika.
Bijna zeven keer zo groot als Nederland en met bijna evenveel inwoners.
Op zich een vredelievende, politiek stabiele republiek, waar de zittende president al bijna 25 jaar aan het bewind is. ‘Het vaderland van eerlijke mensen’, zoals de naam Burkina Faso, het vroegere Opper Volta, betekent.
Maar het dorre, droge land, waar tachtig procent van de bevolking van de landbouw moet zien rond te komen, is straatarm. Onderwijs is er een groot probleem. Niet meer dan driekwart van de jongeren maakt de basisschool af. En juist daar wil de Stichting Faso met haar Zegveldse voorzitter Cees Boekelo de helpende hand te bieden: “Tien jaar geleden ontmoette één van onze zoons een medestudent uit Burkina Faso, Kontine Kambiré. Ze zijn samen naar het dorpje gegaan waar Kontine is opgegroeid. Toen hebben we besloten de jongeren uit dit dorp te gaan helpen om aan een betere toekomst te kunnen bouwen en  hebben we Stichting Faso opgericht”.

“Ons doel is heel eenvoudig: we pakken alles aan wat bijdraagt om de plaatselijke bevolking te ondersteunen bij het bouwen aan een betere toekomst. We richtten ons in eerste instantie  op onderwijs. Maar met te weinig eten kunnen kinderen niet naar school en zonder schoon drinkwater worden ze ziek”.
De heer Boekelo vertelt dat de stichting haar werkterrein dan ook verbreed heeft. Het gaat van de aanschaf van schriftjes, pennen en liniaaltjes voor de basisschool tot voedselhulp, van woningen voor leraren, een schoolkeuken, waterpompen en zonnepanelen..  Maar binnenkort ook om computers voor een middelbare school en landbouwcursussen.

Veel Zegvelders hebben volgens de heer Boekelo in de afgelopen jaren al bijgedragen aan het werk van de Stichting Faso:  “Onlangs nog hebben de bewoners van de Willem Alexanderstaat en de Prunuslaan samen de aanschaf van 59 lampen op zonne-energie mogelijk gemaakt voor jongelui van de middelbare school in Midebdo. Daardoor kunnen zij voortaan ’s avonds ook huiswerk maken. Fantastisch”.

“Coöp Bremmer heeft acties met waterflesjes ondersteund voor de aanleg van de waterpompen en Bolton gaat in het komende jaar de bouw van een kleine werkplaats mogelijk maken met de nodige basisgereedschappen waar jongeren met een beroepsopleiding aan hun toekomst kunnen werken. Ze hebben daar nu nog geen hamer of nijptang om aan de slag te gaan”.

De Stichting Faso werkt ter plaatse met een betrouwbare partnerorganisatie, zodat nauwkeurig gecontroleerd wordt dat de hulp (voor 100%!) ook goed terecht komt. Daarnaast gaan de mensen van de stichting eens per jaar naar Burkina Faso om met eigen ogen te bekijken wat er is gebeurd. Een reis die overigens gewoon uit eigen zak wordt betaald.
“Stichting Faso stuurt geen spullen uit Nederland “, licht de heer Boekelo verder toe, “omdat je daarmee de lokale economie ontwricht. Een schriftje kun je ook in Burkina Faso kopen – als je dat hier koopt stoot je daarginds een ondernemer het brood uit de mond”.

Voor meer informatie is er een website: www.faso.nl of Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Vrijwilliger bij World Servants  (een bijdrage van Evert van Uffelen)

Waarom word je vrijwilliger? Is dat omdat het goed is voor je image of omdat je vindt dat het moet? Ga je het afkopen met geld of doe je het voor ander gewin? Nee, je bent vrijwilliger uit liefde: de liefde voor je naaste dichtbij of ver weg.

Om die reden werk ik al drie jaar bij projecten van World Servants in ontwikkelingslanden. Meestal zijn we met een groep van 20 tot 30 mannen en vrouwen. De jongste is 22 jaar en de oudste 68 jaar. Alle materialen die nodig zijn voor een project worden in het land zelf gekocht. Dit is om de economie van het land te steunen. We werken altijd samen met een lokale aannemer die ook eindverantwoordelijk is. Mocht het werk niet op tijd klaar zijn, dan maakt de aannemer het af als de groep weer naar huis is.

Een project duurt ongeveer zeven jaar.  Twee jaar voorbereidingen, dan een jaar bouwen en nog vier jaar nazorg.
Zelf zijn we 16 tot 18 dagen per jaar bij een project aan het werk. De eerste jaren hebben wij een waterleiding en latrines aangelegd in de binnenlanden van de Dominicaanse Republiek. Dat betekende 5 kilometer graven met een spa en pikhouweel. Het resultaat is dat ongeveer 80 huisjes een kraantje kregen buiten op het erf én een latrine ernaast met een mooi blauw hokje erop tegen de muggen.

Ook ging ik als technisch staflid naar Ghana. Hier sliepen we in de lokale kerk die gemaakt was van steen met golfplaten en een bouwzeil in het midden. Eten in de buitenlucht onder een afdak bij de pastor Guan Aqua  kerken en badderen in golfplaten hokjes.

In het derde jaar ben ik mee geweest naar het dorp dorp Langbinsi zo'n  700 km van Accra. Eerst twee dagen met de bus naar het noorden, het armste deel van Ghana, om daar drie lerarenwoningen te bouwen. De school in het dorp was als eerste gebouwd in 2008 en 2009. Om leraren te krijgen moesten er wel stenen woningen beschikbaar zijn. We zijn begonnen met bouwen en uiteindelijk gevorderd tot de dakrand. Ook de beerput is bijna gereed, de eerste in het dorp. De lokale aannemer maakt het project af. Dat zal zijn ongeveer eind januari. Wij hebben gebivakkeerd in de school. Mannen en vrouwen ieder in een eigen lokaal. Voor toiletgebruik is er een latrine en het bad is een betonplaatje met een rieten mat er omheen. Zuinig met water, er staat een emmertje met max. 5 liter water.

Maar er wordt niet alleen gebouwd. Bij alle projecten wordt er iedere dag kinderwerk gedaan. We vertellen een Bijbelverhaal, er wordt gezongen en geknutseld en wordt er naar de cultuur van de bewoners van het dorp gekeken.

Voor wie meer wil weten, World Servants heeft een eigen site: www.worldservants.nl.

Stichting Rupingh helpt Flores

Samen met een tweetal bevriende zakenrelaties heeft de Meijenaar Rob Mostaard ruim 12 jaar geleden de Stichting Rupingh opgericht. Het doel van deze stichting is het ondersteunen van maatschappelijke projecten in Indonesië en in het bijzonder op het eiland Flores. Aanleiding voor de oprichting van deze stichting was de rondreis van Theo Verdurmen (één van deze zakenrelaties) door Indonesië.

Rob vertelt: ,,Tijdens deze rondreis had Theo een lokale - Nederlands sprekende - gids geregeld voor een rondleiding over het eiland Flores. De beheersing van het Nederlands liet te wensen over, maar de toegewijde manier waarop hij zijn gasten liet kennismaken met het eiland Flores en haar cultuur maakte diepe indruk. Theo besloot de gids na afloop geen fooi te geven, maar hem uit te nodigen voor drie maanden naar Nederland te komen voor een taalcursus Nederlands. En zo geschiedde.” De extra inkomsten die een goed Nederlands sprekende gids op Flores zou kunnen verdienen komen namelijk ten goede aan zijn gezin, maar ook aan het hele dorp. Na de cursus Nederlands keerde gids Tarsi Sukur terug naar Indonesië mét een door Theo en familie ingezameld bedrag. Het gehele bedrag werd door Tarsi besteed aan het aanleggen van elektriciteit in zijn dorp Lambuan Bajo op Flores. Een ontroerend en verrassend gebaar van Tarsi Sukur dat werd gevolgd door de oprichting van de Stichting Rupingh (rupia=munteenheid van Indonesië en ‘roeping’) door Rob, Theo en de derde zakenrelatie: Bouke Beintema.

Rob vertelt verder: ,,Met de financiën uit de Stichting Rupingh is - in overleg met de dorpelingen - het dorp Lambuan Bajo voorzien van water en een toiletgebouw met wasgelegenheid. Dagelijks moesten de dorpelingen namelijk uren de berg oplopen om water te halen. Stichting Rupingh heeft samen met de dorpelingen bovenop deze berg waterputten geslagen, waterleidingen naar het dorp aangelegd en het dorp voorzien van een watertappunt. Als gevolg van de realisatie van de watervoorziening en het toiletgebouw met wasgelegenheid werd de hygiënische situatie in het dorp sterk verbeterd. Alle contacten voor het realiseren van deze werkzaamheden verliepen via de nu goed Nederlands sprekende Tarsi.” Na het dorp Lambuan Bajo werd ook het buurtdorpje Wanghkun voorzien van elektriciteit, water, toiletten en wasgelegenheden. Na voltooiing van de werkzaamheden aan deze basisvoorzieningen werden de dorpen ontsloten. In samenwerking met Stichting Rupingh heeft de lokale gemeenschap een weg aangelegd. De weg is ‘Jalan Rupingh’ (de Rupingh-weg) gedoopt. Rob: ,,Met de aanleg van deze weg kregen de dorpelingen de mogelijkheid hun handelswaar op de markt te verkopen en werden de schaarse medische voorzieningen op het eiland beter bereikbaar.”

Familie, vrienden en vele zakenrelaties van de drie bestuursleden van de Stichting Rupingh werden enthousiast gemaakt om de projecten van de stichting te steunen. Gulle giften werden ontvangen en de stichting groeide. Inmiddels zijn al vele waterprojecten en infrastructurele voorzieningen op het eiland Flores voltooid.

Naast de financiële ondersteuning van projecten heeft de stichting ook een adoptieprogramma opgericht. Rob: ,,Het financieel adopteren van een kind op Flores is ontstaan in samenwerking met mevrouw Marie Jeanne Colson  - ‘Mama Belgi’- hoofd van een van de kindertehuizen op Flores. Mama Belgi is onderwijzeres en meer dan 30 jaar geleden uit België vertrokken naar Flores om zich daar in te zetten voor kansarme kinderen. Zij is van mening dat kinderen in hun eigen omgeving moeten opgroeien en meer baat hebben bij financiële ondersteuning in hun geboorteland dan hun een nieuw bestaan te geven in een ander land. De kansarme en/of gehandicapte kinderen worden in kindertehuizen van Stichting Rupingh opgevangen mét een begeleider uit het gezin van het kind. De adoptiekinderen gaan verplicht naar school en de begeleider wordt geleerd het kind te verzorgen, een bijdrage te leveren in het huishouden van het tehuis alsmede het verzorgen van de andere kinderen en de dieren.” Rob benadrukt: ,,Alle donaties van de adoptieouders komen ten goede aan de adoptiekinderen. Deze financiën worden besteed aan schoolgeld, boeken, kleding en voedsel. Daarnaast wordt een klein bedrag gespaard voor het adoptiekind. Zodra het kind op eigen benen kan staan wordt het gespaarde bedrag als startkapitaal gebruikt voor de aankoop van een stukje grond of naaimachine, zodat de toekomst van het adoptiekind zeker gesteld wordt.” Ten behoeve van het adoptieprogramma bouwt Stichting Rupingh kindertehuizen, scholen en werkplaatsen voor opleidingsprogramma’s van meisjes en jongens uit de tehuizen. Bijzonder is ook te vermelden dat er speciale scholen voor visueel gehandicapte kinderen zijn opgericht. ,,Onlangs hebben we ook een vissersboot aangeschaft zodat de jongens leren zeevissen en de vis leren verkopen op de markt”, vertelt Rob. Inmiddels heeft Stichting Rupingh 10 kindertehuizen en 1200 kinderen in het adoptieprogramma opgenomen.

De bestuursleden van de stichting bezoeken de projecten regelmatig - op eigen kosten - om de vorderingen te aanschouwen en nieuwe projecten te bespreken. De donateurs én adoptieouders krijgen ieder jaar een verslag waarin op de euro nauwkeurig de uitgaven voor de projecten en adoptiekinderen worden verantwoord. De adoptieouders ontvangen daarnaast ook jaarlijks een persoonlijk verslag over hun adoptiekind met recente foto van het adoptiekind. Rob: ,,Alle ondersteunende activiteiten voor de stichting (zoals drukwerk, jaarverslagen e.d.) worden kosteloos aangeboden door leden van de stichting. Hierdoor komt alle financiële ondersteuning door de stichting ten goede aan de inwoners van het eiland Flores.”

Tot slot vertelt Rob: ,,Onlangs hebben Bouke en ik onze bestuursfunctie na 12 jaar overgedragen aan nieuwe enthousiaste bestuursleden. Natuurlijk volgen wij het reilen en zeilen van de stichting nauwgezet en blijven wij het eiland en zijn vriendelijke bewoners regelmatig - op eigen kosten – bezoeken.”

Wilt u meer lezen over de Stichting Rupingh, donateur of adoptieouder worden bezoekt u dan de site www.rupingh.nl.

De Blessed Generation weeshuizen in Kenia (een ingekomen bericht)

Via mijn werk bij KLM ben ik, Ineke van der Draai woonachtig in de Meije, in aanraking gekomen met Blessed Generation. Ik ben enorm onder de indruk geraakt van het zinvolle werk dat Ria Fennema en haar partner Fester Medendorp in Kenia realiseren.

Sinds 2001 is Ria Fennema de manager van het weeshuis in Ruiru ca. 30 km ten noorden van Nairobi en met haar partner Fester Medendorp heeft ze een weeshuis in Malindi aan de kust van de Indische Oceaan gebouwd. In beide weeshuizen wonen nu ongeveer 100 kinderen. Na de verkiezingsrellen in 2008 is een derde weeshuis geopend in Nyamira ten westen van Kenia. Tijdelijk wonen de 35 kinderen in een gehuurd huis, maar zodra de bouw van het definitieve weeshuis medio 2011 is gerealiseerd zal daar ook voor ongeveer 100 kinderen plaats zijn.
De filosofie van deze weeshuizen is ‘Opleiding is de toekomst’. De weeskinderen krijgen een traditionele Keniaanse opvoeding en worden verzorgd door Keniaanse mama’s die 7 dagen achtereen, dag en nacht een groep van 10 weeskinderen onder hun hoede hebben. Vanaf 2 jaar gaan de kinderen naar de pre-school en vervolgens naar de basisschool op het terrein van de weeshuizen. Na groep 8 krijgen ze vervolgonderwijs buiten de weeshuizen. Daarna kunnen ze naar het beroepsonderwijs, hetgeen uiteindelijk moet leiden naar een betaalde baan, waardoor ze op zichzelf kunnen gaan wonen en niet langer afhankelijk zijn van het weeshuis. In Ruiru hebben diverse inmiddels volwassen weeskinderen hun opleidingen succesvol afgesloten en zijn zij voorzien van een goede baan. Naast school en opleiding krijgen de kinderen voedsel en indien nodig medische verzorging. De sfeer in de weeshuizen is prettig en er wordt heel wat afgezongen door de kinderen.

Wij hebben samen met een bevriend echtpaar inmiddels twee periodes van ongeveer vier weken vrijwilligerswerk gedaan in de weeshuizen. De eerste keer betrof dat het organiseren van de tweedehands kleding die vooral werd aangevoerd via KLM door mij en mijn collega’s. Daarnaast hebben wij het buitenspeeltoestel gerepareerd, het voer voor de koeien helpen oogsten, gewerkt in de groentetuin, het weeshuisterrein schoongemaakt en de kinderen daarbij betrokkenen en er een project van gemaakt. Vorig jaar zijn we voor de tweede keer in de weeshuizen geweest en hebben toen samen met de kinderen een deel van de gebouwen opnieuw geverfd, naailes gegeven aan vrouwen uit de omgeving van het weeshuis, schooluniformen gerepareerd en ervoor gezorgd dat een van de mama’s naailessen kon volgen. Hierdoor kan nu een aantal kledingreparaties in het weeshuis plaatsvinden. Omdat ik regelmatig Ruiru bezoek, zie ik de voortdurende verbeteringen en dat motiveert mij uiteraard om hen te blijven steunen.

Onafhankelijkheid
Het uiteindelijke doel van Ria en Fester is het management en de begeleiding van de weeshuizen over te dragen aan de Kenianen zelf. Dit doel is zeker nog niet bereikt, maar heeft de volle aandacht. Een ander belangrijk punt is ernaar te streven dat de Kenianen minder afhankelijk worden van sponsoring. Teneinde dat te realiseren, worden allerlei bronnen van inkomsten gegenereerd. In Ruiru volgen nu ongeveer 250 kinderen uit de buurt van het weeshuis onderwijs op de weeshuisschool. Inmiddels kan de school in eigen onderhoud voorzien, maar voor nieuwe investeringen is nog sponsorgeld nodig. Andere bronnen van inkomsten zijn bijvoorbeeld het houden van koeien en het fokken van Duitse herders die als bewakingshonden kunnen worden verkocht. Daarnaast hebben het houden van kippen waardoor ook eieren op de markt verkocht kunnen worden en de viskwekerij als primair doel inkomsten te verschaffen. Ook het organiseren van safari’s op maat, al dan niet gecombineerd met bezoeken aan de weeshuizen, genereert inkomsten.

Hoe kunt u meehelpen?
Vanwege droogte zijn de oogsten maïsmeel en rijst mislukt en is dit basisvoedsel drie maal zo duur als daarvoor. Op dit moment is er dringend geld nodig voor het kopen van het basale voedsel. Voor de komende kerstviering is dus helemaal geen geld beschikbaar, terwijl dat het enige feest per jaar is waar aandacht aan wordt besteed. Vorig jaar heeft de Milandschool op de Hazekade de opbrengst van hun kerstmarkt geschonken aan Blessed Generation en dat geld is gebruikt om materialen aan te schaffen voor de pre-school. Echt een prachtig en hartverwarmend initiatief van deze school!

Korte termijn hulp in de vorm van een eenmalige bijdrage voor het kopen van basisvoedsel en voor een bescheiden kerstviering kan via onze ANBI-stichting AERO2 met rekeningnr: 31.85.122 o.v.v. voedsel en/of kersthulp. U kunt uw gift aftrekken van de belasting.

Over het werk van Ria Fennema en Fester Medendorp kunt meer lezen op de site: www.blessedgeneration.nl. Indien u een weeskind uit Nyamira financieel wilt adopteren verwijs ik u naar de Nederlandse stichting Spirit of Faith: www.spiritoffaith.nl.

Bedankt voor uw hulp!

Reinier en Ineke van der Draai (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)

Werkgroep Zegveld voor Roemenië

Ongetwijfeld herinnert u zich de rommelmarkten bij de familie Van Ingen aan de Molenweg 39 nog wel. De opbrengst van deze rommelmarkten was altijd bestemd voor Roemenië. Alhoewel de rommelmarkt niet meer gehouden wordt, houden Leen en Yvonne van Ingen zich nog steeds intensief bezig met hulpverlening in Roemenië. De werkgroep Zegveld voor Roemenië die door hen wordt geleid, is ontstaan vanuit de Stichting HCR (Stichting Hulpverlening door Christenen in Roemenië). Daarna heeft de werkgroep in Roemenië gewerkt via andere stichtingen en thans werken zij daar onder de Stichting OGO (Stichting Ondersteuning Gereformeerd Onderwijs in Oost-Europa).

Leen en Yvonne zijn enthousiast gemaakt door hun zoon Hendrik. Dit leidde er toe dat Leen in 1997 met Hendrik meeging om in de zomervakantie te werken aan een project in Roemenië. Leen was ‘verkocht’ en hulp is daar altijd welkom, want Roemenië is een van de armste landen van Europa met een grote werkloosheid. In het jaar 2000 is Yvonne voor het eerst meegegaan en sindsdien heeft ook zij haar hart verpand aan de hulpverlening daar. Vanaf dat moment gaan zij ieder jaar met een werkgroep van zo’n 20 jongelui naar Roemenië. Nee, niet om te luieren, maar om de handen uit de mouwen te steken. ,,Het project waar wij aan gaan werken wordt ons aangereikt door Saskia Verdoes uit Benthuizen. Zij werkt in Roemenië in het plaatsje Onesti. Dat ligt in oost Roemenië. Zij is daar een soort maatschappelijk werkster en heeft contacten met artsen en uiteraard met het maatschappelijk werk”, aldus Yvonne. ,,Door haar werk weet zij waar dringend behoefte aan is in Onesti en omgeving. Zij coördineert een en ander voor de werkgroep en helpt bij het zoeken naar een project dat wij aan kunnen. Zo heeft de werkgroep de laatste jaren al drie doktersposten gebouwd. Eén in Onesti zelf en twee in de omgeving van Onesti. Afgelopen zomer heeft men aan een dokterspost een praktijkruimte voor de tandarts gebouwd.” De bouw een dokterspost kost ongeveer € 20.000,=. Geld dat door de werkgroep bij elkaar wordt ‘gescharreld’. Dit gebeurt door middel van acties, zoals stroopwafels verkopen, sponsoring door bedrijven, acties via scholen enz.  ,,Hierbij is het voordeel dat de leden van de werkgroep uit heel Nederland komen.” Daarnaast moeten de leden van de werkgroep ook hun reis zelf betalen.

Leen en Yvonne worden gezien als de vader en moeder van de werkgroep. De leeftijd van de jongelui ligt tussen de 18 en 26 jaar. Soms gaan ze meerdere keren mee. ,,Wat je wel hebt, is dat de groep sterk wisselt. De jongelui komen uit het hele land. Van Staphorst tot Kruiningen en van de Alblasserwaard tot Zegveld. Leuk is om te zien dat er tussen de jongelui een sterke band ontstaat en zelfs verkering. We hebben al heel wat bruiloften meegemaakt”, lacht Yvonne. De identiteit van de werkgroep is helder. Het is een christelijke werkgroep, waarvan de deelnemers uit de rechterkant van de gereformeerde gezindten komen.  

De werkgroep reist meestal met de bus naar Roemenië. Vooruit gaat een vrachtwagen met materiaal en de matrassen waarop moet worden geslapen. Dat slapen en logeren vindt meestal in een school of internaat plaats. Yvonne houdt zich de laatste jaren niet zo zeer meer met de bouwactiviteiten bezig, maar meer met het begeleiden van de groep. En de was! Afgelopen zomer heeft ze in ruim twee weken tijd 84 (!) wassen gedraaid. Belangrijk is dan dat alle kleding van de deelnemers gemerkt is. Dit jaar kregen ze zelfs eten van de Roemenen. De burgemeester van het betreffende dorp gaf aan dorpsgenoten opdracht voor de groep te koken. Eerlijkheidshalve moet Yvonne bekennen dat niet iedereen van de groep het eten altijd even lekker vond.

De bouw wordt in Nederland al voor een groot gedeelte voorbereid. Hiermee wordt eind mei/begin juni begonnen. Zo wordt een dokterspost in Nederland al helemaal prefab gebouwd. De Roemenen zorgen dat er een betonnen vloer ligt als ze komen. Belangrijk is dat er vanuit Nederland een paar goeie bouwvakkers meegaan. Tot nu toe is het steeds gelukt om het gebouw klaar te hebben als de groep weer teruggaat. Het zijn vooral kleinschalige projecten die de groep aankan. Het plan is om de komende zomer een school voor gehandicapte kinderen te bouwen. De vergunningen worden in Roemenië inmiddels voorbereid.

In de winter gaan Leen en Yvonne nogmaals naar Roemenië met acht vrijwilligers. Dan gaan ze 120 voedselpakketten uitdelen. Het is hierbij wel fijn dat Yvonne de Roemeense taal al aardig beheerst. Ook nemen ze Bijbels mee (in het Roemeens) die ze krijgen van de Gereformeerde Bijbel Stichting. Verder delen ze in vier ziekenhuizen sinaasappelen en bananen uit. ,,Het is zulk dankbaar werk. Die blijde gezichten van de mensen daar. Soms rijden we zomaar een klein dorpje in, waar nog helemaal geen stroom is. Daar wonen de allerarmsten. Bij het uitdelen van voedselpakketten maken we dan wonderlijke dingen mee.” Ook nu moet de reis door hen zelf betaald worden. Verder wordt er verlangd dat een ieder minimaal € 100,= extra mee neemt om de voedselpakketten te kunnen samenstellen.
Uiteraard is uw gift ook van harte welkom. U kunt deze overmaken op rekeningnummer 51.16.74.414 t.n.v. Stichting OGO te Elspeet onder vermelding van Project Werkgroep Zegveld. Alvast hartelijk dank daarvoor.

Goede Doelen Dag

De Goede Doelen Dag die op 20 november is gehouden in het kerkelijk centrum De Voorhof heeft het mooie bedrag van € 7.035,90 opgebracht. De Goede doelen betroffen: stichting Adullam voor gehandicaptenzorg, stichting Woord en Daad voor armoedebestrijding in ontwikkelingslanden en stichting Ontmoeting voor dak- en thuislozen.

VBW 2010

Stel je voor, kom je in de herfstvakantie gezellig naar de Vakantie Bijbel Week, krijg je het Kerstverhaal te horen! En zo was het wel. Op maandag werd verteld dat het Kind dat geboren was in Bethlehem de naam Jezus moest krijgen. Het thema was dan ook ‘Stel je voor…!’ Wat is je naam, je woonplaats, wie zijn je vrienden? Het was iedere dag weer een gezellige drukte in De Voorhof; er zijn ongeveer 125 kinderen geweest. Er is gezongen, geluisterd naar (Bijbel)verhalen, plezier gemaakt, geknutseld en er zijn spellen gespeeld. Op zaterdagavond is er een dienstenveiling gehouden. Alles is nog terug te zien en te lezen op www.vbwzegveld.nl.

 

Kerstkoekjes (recept voor kinderen)

Wat heb je nodig:

120gr boter
90gr basterdsuiker
geraspte schil van 1 citroen
180 gr bloem
1 eierdooier
3 kleuren levensmiddelenkleurstof
uitsteekvormpjes

Klop de boter en suiker luchtig door elkaar. Roer de rasp van citroenschil door het boter/suikermengsel en kneed de bloem erdoor. Rol het deeg uit en steek er vormpjes uit. Maak bovenin een gaatje om je koekje in de boom te kunnen hangen. Leg de koekjes op een met boter ingevette bakplaat of bakplaat met bakpapier. Verdeel de eierdooier in 3 kommetjes en roer in elk kommetje ¾ theelepel kleurstof. Bestrijk de koekjes met de kleurstof en bak ze 12 minuten in de oven op 175graden. Laat de koekjes afkoelen, knoop een kerstlintje door het gaatje en hang de koekjes in de boom.

Kerstpunch

Ingrediënten
1l krachtige rode wijn
2 cl bruine rum
3 el bramensap
2 el bruine kandijsuiker
l sinaasappel
4 kruidnagel
2 kaneelstokjes
1 tl speculaaskruiden
1 onbehandelde citroenschil
1 mespunt sinaasappelschilaroma

Verwarm de rode wijn, rum en bramensap. Laat het echter niet koken. Los hierin de kandij suiker op.
Was de sinaasappel, laat het droog druppelen en snijd het in 1 centimeter dikke schijfjes. Leg een paar schijfjes apart voor de decoratie. Voeg de kruiden, citroenschillen, sinaasappelschilaroma en sinaasappel-schijfjes in het rode wijn mengsel. Verwarm het geheel 10 minuten en roer het vaak om.
Verdeel de punch over de glazen en serveer het met de overige sinaasappelschijfjes.

Dominee Noorlander, een man van deze tijd

Al bij zijn komst in het voorjaar van 2009 was duidelijk dat dominee Noorlander als predikant in Zegveld geen jaren zou blijven. Inmiddels is hij 63 en zijn pensioen is niet zo heel ver meer weg. Maar zijn enthousiasme en daadkracht zijn nog altijd heel aanstekelijk. En er moet nog veel gebeuren.

Voor een predikant is Zegveld geen plek voor revolutionaire hemelbestormers. Rust, geborgenheid en traditionele waarden hebben er altijd de hartslag bepaald. Maar de wereld verandert en Zegveld verandert mee.

Dominee Noorlander, getrouwd en vader van drie volwassen kinderen,  staat niet stil in die veranderende samenleving. Iemand die weet dat ook de kerk mee zal moeten.

Hij is nadrukkelijk een man van deze tijd, die zich ervan bewust is dat de jeugd de toekomst heeft en dat die jeugd ook het lot van leeglopende kerken in handen heeft. Daarom ook hebben hij en zijn vrouw regelmatig veel jongelui over de vloer, wordt er koffie gedronken, komt de frituurpan op tafel, wordt er gelachen, maar ook heel veel gepraat. De kerk wil met de jongeren in gesprek blijven en graag op een manier die zij prettig vinden.

Voordat hij naar Zegveld kwam stond dominee Noorlander als predikant in Zalk, een dorpje langs de IJssel, dat tegenwoordig bij Kampen hoort en nationale bekendheid kreeg door het kruidenvrouwtje ‘Klazien uut Zalk’.

“Ik keek daar uit op het huis van Klazien. Ze leeft al jaren niet meer. Zegveld is toch een heel andere gemeente. Zalk is een dorp met 700 inwoners, waar je in korte tijd iedereen kent. Daar zei ik: geef mij één jaar, dan ben ik bij iedereen achter de deur geweest.
In Zegveld duurt dat minimaal 3 jaar. Op dit moment bezoek ik de ouders van alle catechisanten. Geweldig leuk om te doen. Soms even kijken op de boerderij, in de stal”.

“Het verschil tussen Zalk en Zegveld is dat men hier wat spontaner is. Misschien omdat je hier meer in de Randstad zit. Zalk was ook maar een klein dorp, zonder winkels maar wel met één restaurant. Iedereen ging er naar de kerk, ook de restauranthouder. Op zondag waren ze ook gesloten”.

Hoe zwaar weegt die zondagsrust voor dominee Noorlander?

De zondagse rust weegt me zwaar, als mijn kinderen zouden vragen of ik het erg vindt als ze bepaalde dingen willen doen op zondag, zou ik zeggen dat ik het zelf liever niet doe. Maar ze moeten voor zichzelf beslissen.

De kerkelijke gemeenschap in het dorp heeft met De Rank een zeer actieve jeugdvereniging. Is het meer dan een gezelligheidsvereniging voor jongeren, die in een misschien wat saai dorp verder geen vertier hebben? Is zo’n stevige jeugdvereniging belangrijk voor de toekomst van een kerk?

“Het laatste klopt, het eerste ook. De avonden dat de jongeren bij elkaar komen zijn niet alleen erg gezellig maar er wordt ook heel serieus naar niet de makkelijkste onderwerpen gekeken. De laatste keer ging het over het bijbelboek "Romeinen". Dat is geen gemakkelijk onderwerp.

Als we dan de inleiding hebben gehad, gaan die jongeren in groepjes uiteen om het onderwerp te bespreken. Dat is heel boeiend en gaat ook diep. Het begin van de avond is het een drukte van belang. Best gezellig. Als ze eenmaal in de zaal zitten en met het onderwerp bezig zijn, zijn ze ook heel serieus.

Door jongeren veranderen er ook dingen in de kerk. Bij de Belijdenisdienst hebben ze een grote stem in het geheel. Ze brengen bijvoorbeeld zelf liederen in, die ze erg mooi vinden. Ook hebben ze van tevoren op papier gezet waarom ze belijdenis doen. Hierover staat dan een samenvatting in de liturgie.

De kerken staan erom bekend dat zij jaarlijks samen vele miljoenen uitgeven aan mensen en gezinnen die niet meer rond kunnen komen. Ze krijgen niet alleen voedselpakketten, maar als het nodig is ook financiële steun. Kerken staan er ook om bekend dat ze allochtonen met volstrekt andere geloofsovertuigingen helpen, de kerk desnoods als vluchtplaats openstellen. De kerk zelf zegt daar heel weinig over. Dat lijkt heel nobel, maar zou je niet ietsje beter voor je eigen pr moeten zorgen, tenslotte lopen de kerken nog steeds leeg?

“Natuurlijk is er ook in Zegveld stille armoede. Maar mensen willen liever niet dat dit bekend wordt. De diaconie werkt in stilte. Zodra er hier nieuwe inwoners komen, gaat er een welkomstcomité naar toe. Gelukkig heb ik heel goed contact met huisarts Quaak.

Maar we hebben nog een grote taak te doen. De mensen weten hun weg weer te vinden naar de kerk en niet alleen bij ziekte. En het gaat ook om de uitstraling. Hoe is bijvoorbeeld je Kerkbode? Iedereen leest hem, dus het is belangrijk dat de boodschap positief is.
Zegveld is een kerk in ontwikkeling. Een volkskerk. Het is alleen best moeilijk om het iedereen naar de zin te maken”.

Zegveld heeft in de Meije een hechte rooms-katholieke parochie.  Zijn er raakpunten, bijvoorbeeld in het pastorale werk, waardoor  het zinvol zou zijn om met elkaar contact te hebben en  gebeurt dat misschien al?

“Dat contact is er niet, maar ik sta er absoluut voor open. Ondertussen heb ik mijn handen aardig vol aan het werk in mijn eigen gemeente. Afgelopen week bijvoorbeeld hebben wij drie avonden een bijeenkomst gehad in de pastorie. Allemaal koffie drinken. Natuurlijk doen wij dat zelf want het had ergens ander plaats kunnen vinden, maar daar is de pastorie voor. Die staat open voor iedereen. Dat gaat bij ons makkelijk, omdat de kinderen de deur al uit zijn. De vorige dominee had drie kleine kinderen. Dan ligt het anders”.

Dat die pastorie en tegelijkertijd het woonhuis van de predikant op dit moment midden in een nieuwbouwwijk ligt, vindt dominee Noorlander minder gelukkig. Het liefste had hij naast de kerk gewoond. Toch hebben de Zegvelders de weg naar de parochie aan de Lijsterbeslaan inmiddels wel gevonden.

2012 wordt een bijzonder jaar voor de kerk in Zegveld. Het gebouw  in zijn huidige vorm bestaat dan precies 250 jaar en tegelijkertijd is het dan exact 700 jaar geleden dat er op dezelfde plek de eerste kerk van Zegveld werd gesticht. Gaat er nog iets speciaals gebeuren?

“Wat mij betreft wel maar ik wist het niet! Dat betekent dat we zo snel mogelijk iets moeten organiseren. Werk aan de winkel dus. Er moet op zijn minst een commissie worden benoemd die zich hiermee bezig gaat houden, 700 jaar is een mijlpaal”.

Is Zegveld Uw eindstation of zijn er nog andere ambities?

“Ik heb nog honderd andere ambities, maar ik mag voorlopig nog even in Zegveld blijven. Ik ben 63 en tegenwoordig mag je gelukkig blijven tot je 67ste.

Een paar jaar geleden hebben mijn vrouw en ik eens besproken wat we in de laatste jaren van ons actieve leven nog graag zouden willen doen. Gehandicaptenzorg stond bovenaan ons lijstje.  Toen kwam het beroep naar Zegveld, toen was het duidelijk wat de laatste taak was. Gelukkig kunnen we het gehandicaptenwerk in onze vakanties doen. Dan gaan we vaak met mensen met een beperking op pad. Dat is geweldig om zo je vakantie te kunnen besteden.

Een keer per jaar is er ook een dienst in de kerk speciaal voor mensen met een verstandelijke beperking. Dan pas ik de preek daar op aan en kan ik daar echt van genieten.

In een van mijn vorige gemeenten kwamen er elk jaar kinderen uit Tsjernobyl naar Nederland. Voor de Russische kinderen deed ik dan een gedeelte van de preek in het Russisch. In mijn koffer zit altijd een boekje met in 50 talen het Onze Vader. Als je weet dat er bijvoorbeeld Spaanse mensen in de kerk zitten, lees ik het gebed voor in het Spaans. Als ze dat in hun eigen taal horen, hebben ze  het gevoel dat ze er bij horen”.

December is voor dominee Noorlander vooral de maand van grote drukte. Maar op de eerste plaats komt voor hem het preken in eigen huis. Dat doet hij dan het liefst, bij zijn 'eigen mensen' in zijn 'eigen kerk’.

Kerstvieringen

Zegveld
Eerste Kerstdag, zaterdag 25 december: 9.30 uur  voorganger Ds. N. Noorlander
                                                                18.30 uur  Kerstviering Zondagsschool
Tweede Kerstdag, zondag 26 december: 9.30 uur voorganger Ds. N. Noorlander
           18.30 uur voorganger Ds. M. Messemaker

Meije
Vrijdag 24 december:   23.00 uur Nachtmis
Zaterdag 25 december: 10.00 uur Gezinsviering
Zondag 26 december:   10.00 uur Viering 2e Kerstdag
Vrijdag 31 december:   19.00 uur Oudejaarsviering
Zaterdag 1 januari:        19.00 uur Nieuwjaarsviering

Weekendvieringen 2011
Even weken:   zondag 10.00 uur
Oneven weken: zaterdag 19.00 uur

Woerden
Kerstnachtdiensten op 24 december in Woerden
Maranathakerk aanvang 19.00 uur voorganger Ds. J.H. Berkheij
Kruiskerk  aanvang 21.30 uur voorganger Mw. Mirjam de Bruijn
Petruskerk  aanvang 22.30 uur voorganger Ds. N. van Tellingen

Woerdense Verlaat
Vrijdagavond 24 december zal er in de Gereformeerde kerk van Woerdense Verlaat een Kerstnachtdienst gehouden worden. Tijdens deze dienst is er veel samenzang en het koor Collegium Voci uit Alphen a/d Rijn zal o.l.v. Yvonne Keizer mooie liederen ten gehore brengen.
Het thema is: 'Een veilige plaats'. Hierover zal ds. Menno Zandbergen een korte meditatie houden.
De dienst begint om 21.00 uur. Vanaf 20.30 uur bent u van harte welkom voor een beker warme chocolademelk met kerstbrood.

Kerstfeest 2010

Er is uit ’s werelds duist’re wolken
als feestgeschenk voor alle volken
een licht der lichten opgegaan.
Hoe vatten wij met onze ogen
dit Licht, dat we niet missen mogen.
Waar straalt het heen en waar vandaan?

’t Vanwaar is duidelijk beschreven.
Een stér verlichtte Bethlems dreven.
Maar ...  zien we nu die ster nog staan?
Blijft het niet in onze harten haken:
“Wij moeten ’t Licht herkenbaar maken.
Wij moeten leren van de maan”.

Die kan ook zelf geen schijnsel geven.
Geen licht en warmte tot het leven.
Weerspiegelen, dat kan hij goed.
Wij mogen and’ren laten voelen
wat we met “Goede Kerst” bedoelen.
Als ’t Kerstlicht brandt in ons gemoed.

In deze donk’re winterdagen
heeft God in mensen nog behagen.
Zouden wij dan geen spiegels zijn?
Om te weerkaatsen, ook met daden
het Licht van Kerst, zo rijk geladen.
Zó vol warmte, voor groot en klein.

Zo kan het Licht zich wijd verspreiden.
Zodat een ieder zich mag verblijden
in het grote Kerstgeschenk.
Dat “Vrede op aarde” nog mag blijven
en voor anderen wat kou verdrijven
als ik ’t goede van mijn naaste denk.

(Dit gedicht is geschreven door een dorpsgenoot)

Terug in de tijd naar ......Hoofdweg 82 (1) (Deel 14)

Wat ontzettend jammer dat deze woning is gesloopt. De woning 'Zonkant' die stond aan de Hoofdweg 82 was een van de mooiere woningen in ons dorp. Maar zoals met heel veel oude woningen in ons dorp is gebeurd, ze zijn niet meer. De woning is in 1968 gesloopt om plaats te maken voor de bouw van bejaardenwoningen, die eveneens de naam Zonkant kregen.
Deze rentenierswoning werd in 1871 gebouwd in opdracht van Robertus van Doorn (geboren 23 januari 1815 te 's Gravensloot). De eerste veertig jaar is deze woning nauw verwant met de boerderij er naast, de Linde Hoeve. Deze boerderij is ook in 1871 gebouwd in opdracht van Robertus van Doorn. Robertus was op 9 januari 1842 getrouwd met Jannigje Brak (geboren 16 januari 1820 te Zegveld). Het vroor die dag 6 graden. Robertus en Jannigje zijn de eerste bewoners van Zonkant. Als Robertus van Doorn op 30 juni 1879 overlijdt, wordt de woning nagelaten aan zijn vrouw en de gezamenlijke erfgenamen. Bij boedelscheiding in 1887 wordt Jannigje Van Doorn-Brak eigenaar van de woning. Als Jannigje op 11 maart 1897 overlijdt, laat zij de woning na aan haar kleinzoon Jan Burggraaf (geboren 14 november 1868 te Zegveld, overleden 23 januari 1945 te Bodegraven. In de raadsvergadering van 30 september 1890 had de gemeente Bodegraven besloten dat de Zegveldse veearts Jan Burggraaf zich in Bodegraven mocht vestigen tegen een gemeentelijke vergoeding van ƒ 100,=. Deze Jan Burggraaf verkoopt de woning in 1897 gelijk door aan zijn vader Arie Burggraaf (geboren 28 oktober 1840 te Wilnis-Oudhuizen, overleden 24 september 1919 te Zegveld). Arie Burggraaf was op 3 januari 1868 getrouwd met Aafje van Doorn (geboren 5 juli 1842 te Zegveld, overleden 10 februari 1888 te Zegveld). Aafje was een
dochter van Robertus en Jannigje van Doorn. Zij was eerder op 28 augustus 1863 getrouwd geweest met Dirk Kemp (geboren 3 juni 1837, overleden 20 november 1865).
Arie Burggraaf - destijds ook wel 'kleine' Arie genoemd - was inmiddels op l juli 1892 hertrouwd met Maria van Eijk (geboren 16 juli 1839 te Kamerik, overleden 13 januari 1919 te Zegveld). Arie en Maria gaan nog niet op Zonkant wonen. Zij beheren en wonen op de naastgelegen boerderij Linde Hoeve. De woning Zonkant heeft vermoedelijk enkele jaren leeg gestaan. Op 20 juni 1902 komt Beatrix de Wit er wonen. Beatrix (geboren 9 april 1935 te Haastrecht, overleden 15 oktober 1913 te Woerden) was inmiddels weduwe. Zij was op 2 juli 1858 getrouwd met Gerrit Nicolaas Schouten (geboren 20 juli 1832 te Zegveld, overleden 21 september 1885 te Zegveld). Op 6 juni 1905 vertrekt zij naar Woerden.
Omdat Leendert (Leen) Burggraaf (geboren 22 januari 1874 te Zegveld, overleden 20 oktober 1942), zoon van Arie Burggraaf en Aafje van Doorn, de boerderij Linde Hoeve ging beheren, verhuisden Arie en zijn tweede vrouw Maria op 12 juli 1905 naar Zonkant. Zowel Maria als Arie overlijden in 1919. De woning wordt nagelaten aan de gezamenlijke erven van Arie Burggraaf. In 1924 verkopen de erfgenamen de woning aan Marinus Lokhorst (geboren l mei 1877 te Zeist, overleden 8 augustus 1962 te De Bilt). Marinus was getrouwd met een dochter van Arie Burggraaf en Aafje van Doorn, namelijk Niesje Burggraaf (geboren 11 oktober 1875 te Zegveld, overleden 19 maart 1949 te De Bilt). Na het overlijden van Arie Burggraaf in 1919 heeft het nog tot 1930 geduurd voordat de woning weer door een familielid werd bewoond. In deze tussentijd werd de woning verhuurd.
Op 10 mei 1920 wordt de woning verhuurd aan Margaretha Lekkerkerker (geboren 5 december 1863 te Kamerik, overleden 30 maart 1940 te Driebergen-Rijsenburg). Zij was op 25 februari 1897 getrouwd met Johannes Lekkerkerker (geboren 21 januari 1870 te Rietveld, overleden 22 november 1919 te Harmelen). Margaretha was inmiddels weduwe. Op 10 mei 1922 vertrekt zij naar Stoutenburg (Gld).
Op 27 januari 1921 trouwt Adriana Jacoba Cornelia Lekkerkerker (geboren 9 maart 1900 te Harmelen, overleden 8 augustus 1943 te Utrecht), dochter van Margaretha en Johannes, met Adrianus Cornelis Verdouw (geboren 18 januari 1894 te Waarder, overleden 31 december 1967 te Amersfoort). Hij was een tabakshandelaar en komt inwonen bij zijn schoonmoeder. Na het vertrek van Margaretha Lekkerkerker blijven zij tot 2 juli 1924 wonen op Zonkant. Dan verhuizen zij naar De Bilt.
De woning staat niet lang leeg, want op 15 september 1924 neemt dokter Fierstra uit Amsterdam zijn intrek in de woning en zo wordt Zonkant een dokterswoning. Roelof Wijbrandus Fierstra (geboren l december 1899 te Amsterdam, overleden 21 oktober 1994 te Heemskerk) was getrouwd met Antje Hundt (geboren 20 juli 1900 te Sappermeer). Na acht jaar heeft Zegveld weer een eigen huisarts, want na het vertrek van dokter Sw-artsenburg in 1916 had Zegveld geen eigen huisarts meer gehad en waren de inwoners aangewezen op de praktijk van dokter Verhagen in Woerden. In deze periode komt de toelage van dokter Fierstra aan de orde in de gemeenteraad van l mei 1925. Wij lezen in de notulen: „Wordt gelezen een adres van den heer R.W. Fierstra, arts te Zegveld, houdende verzoek van verhooging zijner toelage tot ƒ 1000. Adressant merkt op dat deze toelage in 1912 is vastgesteld op ƒ 600 en sedert dien de prijzen der levensbehoeften zijn gestegen van ƒ l tot ƒ 1,77. B. en W. stellen voor de toelage te brengen op ƒ 800. De heer Verburg stelt voor te gaan tot ƒ 1000 gelijk is aangevraagd. De heer den Bruinen geeft in overweging het voorstel van B. en W. aan te nemen. Na eenige verdere bespreking stelt de heer van der Wind voor het salaris met ingang van l januari 1925 te bepalen op ƒ 800 en daaraan te verbinden vier jaarlij ksche verhoogingen, elk van ƒ 50. Dit voorstel wordt met algemeene stemmen aangenomen." In het Woerdensch Weekblad van 17 november 1928 lezen we: „Woensdag 1.1. geraakte de schuit van den brandstoffenhandelaar Mulder vast in de hoofdening voor het huis van Dr. Fierstra. Eerst nadat het hoofdening verwijd was, kon de schuit verwijderd worden."
Dokter Fierstra verhuist in 1929 naar de huidige dokterswoning aan de Hoofdweg 70.
(Wordt vervolgd)

Grote Club Actie (een ingekomen bericht)

In de week van 1 t/m 8 oktober hebben de leden van muziekvereniging Kunst Na Arbeid loten verkocht voor de Grote Club Actie. Een groot deel van de opbrengst gaat rechtstreeks naar de verenigingskas. Er waren prachtige prijzen te winnen, zoals diverse reizen, entreekaarten voor attractieparken en geldprijzen. De hoofdprijs bedroeg € 100.000,00. Op 25 november is de trekking verricht door notaris Van Tuijl. Er zijn enkele prijzen gevallen op de Zegveldse loten! Dus als u nog niet gekeken heeft of u prijs heeft, kijk dan snel op www.groteclubactie.nl. Wij bedanken iedereen die, door het kopen van een lot, een steentje heeft bijgedragen aan de muziekvereniging.

Welzijn Woerden (een ingekomen bericht)

Zoals u wellicht al in de regionale kranten heeft gelezen is er goed nieuws te melden.
Welzijn Nieuwegein heeft van de gemeente Woerden een nieuw contract gekregen voor vier jaar. De komende vier jaar kunnen ze dus weer aan de slag met alle werkzaamheden, super! En Welzijn Woerden mag het pand aan de Rembrandtlaan in Woerden blijven gebruiken!
Dit betekent dat er voor alle activiteiten die daar werden gehouden geen ander onderkomen moet worden gevonden.

Welzijn Woerden heeft het afgelopen jaar met veel plezier het werk voor de ZEGGE kunnen doen.
Dit is vooral een succes geworden door de inzet van een groep fantastische gastvrouwen en gastheren. Deze vrijwilligers stellen veel tijd en creativiteit beschikbaar voor de oudere medemens en krijgen daarvoor een groot compliment!

Welzijn Woerden hoopt ook in het nieuwe jaar weer veel deelnemers aan de activiteiten te mogen begroeten. En het jaar begint al goed: bij voldoende belangstelling zal er in januari weer een schildercursus beginnen.

Welzijn Woerden wenst u allen een goede jaarwisseling en een gezond en gelukkig nieuwjaar!

Namens Welzijn Woerden,
Herman Groen.

Verenigingenspel 2011 (een ingekomen bericht)

Het verenigingenspel 2011 staat gepland voor 29 januari. Aanvang 20.00 uur, zaal open 19.45 uur. Het is voor de 31e keer. Vorig jaar speelden we met een volle bak, het maximale aantal van 72 teams, meer kan er echt niet bij. Hopelijk halen we ook dit jaar weer zo’n grote opkomst.
In de editie van 2010 won het team van Aka Triathlon, een nieuwkomer. Wie meer herinneringen wil ophalen kan even kijken op www.csz.zegveld.net. Daarnaast heeft de CSZ nu een nieuwe website die te vinden is op www.csz-zegveld.nl.  Zo blijft u goed op de hoogte van al onze activiteiten!
Heeft u vragen of wilt u een vereniging opgeven, stuur dan een e-mail naar: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Opgeven kan nog tot 14 januari 2011.
Voor nu wenst de CSZ u hele fijne kerstdagen toe en wij hopen u bij al onze activiteiten in 2011 te verwelkomen.

Jeugdinstuif volleybalvereniging Animo ‘72 (een ingekomen bericht)

In de kerstvakantie is er weer de jaarlijkse jeugdinstuif van volleybalvereniging Animo ’72.
Alle kinderen uit groep 3 t/m 8 uit Zegveld, de Meije en Woerdense Verlaat zijn welkom op 23 december van 13.00 tot 15.00 uur in de Milandhof om samen een sportieve en gezellige middag te beleven.
Dus kom gezellig naar de Milandhof en neem je vrienden en vriendinnen mee!

Oecumenische dienst in de Meijekerk (een ingekomen bericht)

In de week van gebed voor de eenheid van de christenen, van 16 tot en met 22 januari, zal er in de RK kerk in de Meije op zaterdag 22 januari om 19.00 uur een oecumenische dienst plaatsvinden. Het thema van deze dienst is: ‘Trouw en toegewijd’ n.a.v. Handelingen 2 vers 42. De Raad van Kerken in Nederland stemt van harte in met dit thema.

Het thema van dit jaar en de orde van dienst zijn ons aangeboden door de kerken in Jeruzalem. Het nodigt christenen uit stil te staan bij hun relatie met de moederkerk in Jeruzalem als bron en van daaruit hun eigen situatie opnieuw te bezien.
De aardse geloofsgemeenschap te Jeruzalem is een voorafbeelding van het hemelse Jeruzalem waar alle volken verzameld zullen worden rond de troon van het Lam in eeuwige lofprijzing en aanbidding van God.

Deze oecumenische liturgie is bedoeld om het christelijke getuigenis aan het licht te brengen, namelijk liefde in dienst van het evangelie en aan de verzoening met God, met de mensheid en de schepping.

Voorgangers in de dienst zijn ds. Rik Mager en pastor Martin de Korte c.p. De dienst zal worden ondersteund door de Zegveldse zangvereniging De Lofstem. Iedereen die de dienst wil bijwonen, is van harte welkom. Voor de kinderen is er een kinderwoorddienst. Na de viering is er koffie, thee of limonade.

Wintertentoonstelling ‘Kerstpuddingen’

De Zegveldse kunstenares Nienke van der Kooi organiseert samen met 20 kunstenaars van de Kunstkring Nieuwkoop een wintertentoonstelling met het bijzondere thema: kerstpudding. De kunstenaars geven een originele kijk op dit thema verwerkt in beelden en schilderijen. Een zeer veelzijdige tentoonstelling met uiteenlopende kunstwerken vol humor en een knipoog naar het thema. Bezoekers zijn welkom op de tentoonstelling in ’t Reghthuys te Nieuwkoop tijdens de openingsdag op zaterdag 18 december van 11.00 uur tot 17.00 uur of tijdens een van de overige dagen tot met 2 januari 2011 (uitgezonderd eerste kerstdag en oudejaarsdag) van 13.00 uur tot 17.00 uur. De toegang is gratis.

 

Adverteerders bedankt!!!

U maakte het mogelijk dat De Berichtgever ook in 2010 tien maal kon verschijnen.

 

Lezers van De Berichtgever.

Draagt u De Berichtgever ook een warm hart toe? Denk dan bij uw aankopen aan onze adverteerders.

 

De medewerkers van De Berichtgever wensen u prettige Kerstdagen en een voorspoedig Nieuwjaar

Foto: Gerrit Gerritsen: Langs de Rondweg (toen er nog bomen stonden)