Krantenknipsels Mei 2006

Schuren is tachtig procent van het werk
Leerlingen Waldhoorn leren banden plakken

Als je in Zegveld woont, moet je vroeg leren zwemmen en goed banden kunnen plakken, wordt er wel eens gezegd over dit waterrijke buitengebied. Met dat eerste zit het meestal wel goed. Maar met het oog op de vele kilometers die komend schooljaar per fiets moeten worden afgelegd, kon groep 8 van openbare basisschool De Waldhoorn echter wel een gastles banden plakken en fietsonderhoud gebruiken. Deze lessen werden vorige week dinsdag gegeven door Jaap Landman, leider van de scouting in Woerden, en André Röling, vader een aantal kinderen die op die club zitten. In een uur tijd kregen de leerlingen in de schoolhal theorie- en praktijkles op het gebied van banden plakken, fietskettingen stellen, trappers monteren en remkabels smeren. De kinderen werden hiervoor verdeeld in kleine groepen, zodat er goed doorgewerkt kon worden. „Een band plakken lijkt moeilijk, maar is simpel", had Röling al aangekondigd. Dat bleek, want reeds na de eerste bandenplakronde kwamen enthousiaste leerlingen de punaise halen, zodat ze nóg een gaatje konden maken en de band nog een keer konden plakken. De boodschap dat schuren tachtig procent van het werk is, was kennelijk goed overgekomen, want slechts een enkeling moest in de herkansing. De binnen- en buitenband weer netjes om het wiel leggen, bleek voor een stel meiden echter nog een heel gevecht.

Wordt u al geholpen?

Waarom gaat René Verbeek met plezier naar zijn werk?
„Ik heb het geluk een heel leuk en ook mooi vak te hebben. Na mijn opleiding fysiotherapie knoopte ik er nog vier jaar aan vast, voor het volgen van de opleiding manuele therapie. Als fysio- en manueel therapeut ga ik elke dag met allerlei verschillende soorten mensen om, variërend van kinderen tot hoogbejaarden en van de gewone sporter tot de topsporter. Als fysio- en manueel therapeut kan ik vanuit een heel breed spectrum naar problemen kijken en die samen met de patiënt zo snel mogelijk proberen op te lossen. Ik ben therapeut in Zegveld en Woerden. Er is duidelijk sprake van twee verschillende culturen: de stads- en de dorpscultuur. Juist die combinatie van de gehaaste gestresste stadsmens en de meestal relaxte dorpsbewoner spreekt me aan. Ik ben nu negentien jaar therapeut en ik heb mijn vak door de jaren heen enorm zien veranderen. Er zijn heel veel vernieuwde vakinhoudelijke inzichten. Was het voorheen zo dat de patiënt zich relatief passief kon laten behandelen, nu wordt er gekozen voor een meer actief revalidatieproces. De fysio- of manueel therapeut functioneert hierin als coach."

Je kunt alles. Voor welk beroep kies je dan?
„Het was een hard gelag voor me tot drie keer toe de boodschap te krijgen dat ik was uitgeloot voor de studie medicijnen. Om die reden ben ik fysiotherapie gaan studeren. Maar als het gelopen was zoals ik het voor ogen had, had ik medicijnen gestudeerd en vervolgens voor de specialisatie orthopedie of neurologie gekozen. Maar ik wil wel even kwijt dat ik mijn huidige vak met heel veel plezier doe. De dingen gaan nu eenmaal zoals ze gaan. Ik heb wel veel diepgang aan mijn vak kunnen geven door te blijven studeren. Momenteel ben ik bezig met de wetenschappelijke opleiding manuele therapie, de master opleiding.

Je hebt een dag de tijd om €100.000 uit te geven. Het geld moet op...
„We leven in een welvaartsstaat, hoe je het ook wendt of keert. Natuurlijk kan ik voor dat geld een fantastische sportwagen voor de deur zetten. Daar ben ik dan zonder enige twijfel heel erg blij mee. Maar na een poosje wordt diezelfde schitterende sportwagen ook weer heel gewoon. Materiële zaken zijn nu eenmaal vergankelijk en het plezier dat je eraan beleeft vaak ook. Ik zou dat geld dan ook liever besteden aan een organisatie als de CliniClowns, omdat deze organisatie voor kinderen in een moeilijke periode in hun leven heel veel kan betekenen. Dat geeft me meer voldoening dan zo'n superbolide."

Aan welke gebeurtenis denk je met plezier terug?
„De geboorte van mijn drie dochters en het vader zijn voor hen mag ik natuurlijk niet onvermeld laten. Dat zou ik ook niet willen. Maar het half jaar dat ik tussen twee studiejaren in als fysiotherapeut in Amerika werkzaam was, is een bijzonder waardevolle periode voor mij geweest. Ik werkte in New York met kinderen die niet alleen gehandicapt waren, maar ook uit kansarme gezinnen kwamen. Vakinhoudelijk heb ik er veel geleerd, maar ik heb ook veel opgestoken van de sociale omgang met deze kinderen en hun ouders. Ik heb er schrijnende zaken meegemaakt.

Je gaat een avond uit. Met wie en wat vraag je hem of haar?
„We dekken een tafel voor twee en minister Hoogervorst eet mee. Nog voordat de soep geserveerd wordt, vraag ik hem hoe de situatie heeft kunnen ontstaan dat niet de zorgverlener bepaalt welke behandeling een patiënt moet krijgen, maar de zorgverzekeraar. De macht van het geld bepaalt, want de geldverstrekker en niet de zorgprofessional heeft de grootste stem. Tel er de administratieve balast bij op die in de afgelopen jaren over ons heen is uitgestort, dan kan ons beroep niet meer 'Vrij' genoemd worden. Er zijn zoveel regels dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Hoe Hoogervorst er op zal reageren? Ik zal een economisch antwoord krijgen, of wie weet het bekende vingertje naar de mondgebaar."

Wie wordt de volgende in deze rubriek?
„Mijn opvolger wordt Ronald de Bondt. Ronald werkt in Zegveld als makelaar bij Administratiekantoor De Bruijn.

Bron: Woerdense Nieuwsblad 24 mei 2006

Aanrijding voor skelteraartje (5)

Zegveld - Een vijfjarig Zegveldertje is licht gewond geraakt toen hij met zijn mammoetskelter in aanrijding kwam met een auto. Het ventje reed over de Willem-Alexanderstraat. Hij reed de kruising met de Molenweg op en kwam daar in botsing met een auto, bestuurd door een tachtigjarige inwoonster van Boskoop, die de skelter over het hoofd had gezien.
Het jongetje liep hoofdletsel op en werd per ambulance naar het Hofpoort ziekenhuis vervoerd. Zijn verwondingen vielen mee.

Goede doelenmarkt

De jaarlijkse goede doelenmarkt van Zegveld staat voor komende zaterdag in de agenda. Van 9.30 tot 14.30 uur is er van alles te koop op het erf en in de schuur van de familie Van Ingen aan de Molenweg 39. De opbrengst is bestemd voor een aantal goede doelen, zoals de stichting Adullam, die werkt ten bate van Roemenië en de stichtingen Ontmoeting en Woord & Daad.

Bron: Woerdense Courant 18 mei 2006

Wordt u al geholpen?

Als er in de krant aandacht wordt besteed aan een winkel of andere onderneming, zijn het altijd de eigenaren die voor het voetlicht treden. Daar mag wat ons betreft best wel eens verandering in worden gebracht. Want, wees nou eerlijk: zonder goed en toegewijd personeel vaart geen enkele ondernemer wel.
Door Margon van den Berg

Waarom gaat Jan de Leeuw met plezier naar zijn werk?
„Ik ben zo'n beetje in de bakkerij geboren, want mijn vader was ook bakker. Ik heb nog foto's van mezelf toen ik een jaar of dertien was - het was mijn verjaardag - en al om half vijf 's morgens in de bakkerij aan het werk was. Het was altijd vaste prik: eerst meewerken en dan naar school. Ik ga helemaal niet met plezier naar mijn werk! Want ik begin om twee uur in de nacht en geloof mij, ook ik blijf dan liever nog even liggen. Maar ik heb wel plezier in mijn werk als ik eenmaal op gang ben. We hebben twee winkels, een in Zegveld en een in Bodegraven. Het moederbedrijf, de brood-bakkerij, staat ook in Zegveld. Hier bak ik het brood. En dan nog echt ambachtelijk. Het deeg wordt machinaal gekneed en daarna werk ik het handmatig af. In Bodegraven hebben we de banketbakkerij en daar werken twee banketbaksters. Ik ben de enige man tussen ongeveer tien vrouwen en dat bevalt me prima. Ik heb er ook beslist geen spijt van dat ik in de voetsporen ben getreden van mijn ouders. Het is een mooi beroep. In al die jaren, ik ben nu een kleine dertig jaar bakker, heb ik maar vier dagen ziek op bed gelegen. Wat dat betreft heb ik geluk gehad.

Je kunt alles. Voor welk beroep kies je dan?
„Ik ben bakker en geen ondernemer, maar dus ook geen handelaar. Ik hou van meubels met een geschiedenis. Thuis hebben we bijvoorbeeld een tafel staan, die nog van mijn betovergroot-ouders was. Ik heb iets met antiek en als ik mijn bakkerbakens zou moeten verzetten, werd ik antiekhandelaar. Ik moet mezelf dan wel streng toespreken zodat ik mijn handel ook daadwerkelijk ga verkopen, want ik heb heel veel moeite om afstand te doen van iets moois. Daar is onze vliering thuis een goed voorbeeld van. Mijn passies zijn prenten en oude ansichtkaarten, maar ik kan ook genieten van oude foto's. Ik verzamel die zelf ook. Vandaar mijn opmerking dat ik, mocht ik in die handel gaan, moet leren er ook afscheid van te nemen.

Je hebt een dag de tijd om €100.000 uit te geven. Het geld moet op...
„We wonen 'op' Zegveld 'op' het oude dorp, zoals wij Zegvelders zeggen. Een jaar of wat geleden is het oude dorp behoorlijk op de schop gegaan. De parkeerplaatsen zijn verdwenen en dat lijkt misschien wel mooi, maar is in de praktijk niet efficiënt. Ik gebruik een gedeelte van het geld om parkeervakken te laten intekenen, een paar gezellige zitbanken te plaatsen en een paar prullenbakken neer te zetten. Die puntjes op de i zijn ze vergeten. Kort na de werkzaamheden stierf één van de twee beukenboom, die door een dwergexemplaar werd vervangen. Nu hebben we een grote en een klein beuk. Maar die tweede beuk ziet er ook niet meer zo florissant uit. Van die honderdduizend euro koop ik ook twee nieuwe grote beuken. Maar ik kan nog wel iets verzinnen. Een kleine muziektent of iets dergelijks zal onze oude dorpskern beslist opfleuren, die krijgen ze ook van mij. Zoals je ziet ligt Zegveld me na aan het hart. Van het geld dat nog resteert, mag de kerk het kerkhof uitbreiden. Want ook een begraafplaats hoort op je dorp.

Aan welke gebeurtenis denk je met plezier terug?
„Het afgelopen jaar kreeg ik onverwacht bezoek van een mevrouw uit Oud-Beijerland. Ze is een ver familielid en verraste me met een heel oude foto uit 1897. Het was een foto waarop mijn overgrootouders met hun kinderen stonden. Op zich is het krijgen van een dergelijke foto natuurlijk ontzettend leuk, maar het toeval wil dat ik van mijn andere overgrootouders een bijna identieke foto in mijn bezit heb. Waarschijnlijk is er in die tijd een fotograaf langs alle boerderijen gegaan die de gezinnen op precies dezelfde wijze portretteerde. Nu heb ik een foto van mijn beide opa's als kleine jochies, gemaakt op dezelfde dag. Ik vond dat zo'n leuk gegeven. Aan dat onverwachte cadeautje denk ik met veel plezier terug."

Je gaat een avond uit. Met wie en wat vraag je hem of haar?
„Ik ben niet zo'n uitgaanstype, maar ik wil wel iemand uitnodigen om bij me thuis te komen. Ik vraag Frederick de Klerk een kopje koffie te komen drinken. In de jaren negentig was hij de president van Zuid-Afrika en schafte hij de apartheid af. De aandacht ligt altijd bij Mandela en over De Klerk hoor je niets meer. Ik heb altijd gehoord dat hij de apartheid vanuit geloofsovertuiging afschafte. Nu ben ik nieuwsgierig of hij president is geworden met altijd al voor ogen die apartheid af te schaffen of dat hij gedurende zijn ambtstermijn dit heeft bedacht. Dat intrigeert me, want het moet geen makkelijke beslissing zijn geweest. In 1993 heeft hij, samen met Mandela, de Nobelprijs voor de Vrede gekregen."

Wie wordt de volgende in onze rubriek?
„Mijn opvolger wordt René Verbeek. Op Zegveld is hij onze fysiotherapeut. Ik ben de man nog steeds dankbaar dat hij me van mijn lage rugpijn wist af te helpen. En komt het weer eens terug, dan kan ik negen van de tien keer direct bij hem langskomen."

Musical in plaats van kerkdienst. PKN-gemeente Woerden/Zegveld voert tweemaal musical "Jozef"op.
Door Agnes Boelhouwer

WOERDEN - Een groot aantal leden van de PKN-gemeente Woerden/Zegveld voert op zondag 21 mei in de Kruiskerk aan het Mesdagplein de musical 'Jozef de dromer en het flitsende kleurenkleed, kortweg 'Jozef' genoemd, op. Ruim zeven maanden is door een zeventigtal gemeenteleden hard gewerkt aan deze productie. De van oorsprong Amerikaanse musical is geschreven door het duo Tim Rice en Andrew Lloyd Webber, dat onder andere ook verantwoordelijk was voor Jesus Christ Superstar en Evita. De Nederlandse vertaling is door regisseur Jim van Geest uit Woerden naar eigen inzicht aangepast. Dit is de derde en laatste musical die Van Geest (41) voor de PKN-gemeente regisseert. Het regisseren van een uitvoering als Jozef kost veel tijd en energie, maar dat is niet de reden waarom Van Geest ermee stopt. „Het is goed als iemand anders het estafettestokje eens overneemt. Op die manier wordt er weer een nieuwe impuls aan gegeven", legt Van Geest uit. Overigens sluit de Woerdenaar niet uit dat hij ook in de toekomst bij de musicals van de PKN-gemeente betrokken blijft. Maar dan wel in een andere rol. „Ik vind acteren en zingen ook erg leuk. Wellicht keer ik op die manier terug in een musical."
Opvolger
Een opvolger voor Van Geest is, in de persoon van Rob Wielenga, al gevonden. Zo kan de traditie van de kerkgemeente worden voortgezet om elke twee jaar een musical op te voeren. Hier is de gemeente vijf jaar geleden mee begonnen. De toenmalige predikant, Frans van Dijke, en Jim van Geest raakten toen met elkaar in gesprek en kwamen op het idee om een musical op te voeren. Van Geest: „Dat het een gemeenteproject is, blijkt wel uit het feit dat er iedere keer andere mensen aan mee doen. Echt iedereen, van jong tot oud." In tegenstelling tot de vorige twee musicals, waarin ook geacteerd werd, wordt in deze uitvoering alleen gezongen en gedanst.
Slaaf
In de eigentijdse opvoering rondom de bijbelfiguur Jozef wordt veel aandacht geschonken aan de kleding van de spelers, de productie heet niet voor niets 'Jozef de dromer en het flitsende kleurenkleed'. Het verhaal gaat over Jozef, de verwende zoon van Jacob en Rachel. Hij is erg ondoordacht in zijn handelen. Zo vertelt hij bijvoorbeeld meteen wat hij droomt en zich verbeeldt.
Zijn broers worden dit zat en verkopen hem als slaaf waardoor hij in Egypte terechtkomt. Maar God heeft echter een speciale rol voor hem bewaard. En een musical is geen musical als er geen onverwachte wendingen zijn...
Op zondag 21 mei is Jozef twee maal te zien in de Kruiskerk aan het Mesdagplein. De eerste voorstelling begint om 10.30 uur en neemt de plaats in van de normale zondagse kerkdienst, 's Middags om 15.00 uur wordt Jozef nog een keer opgevoerd. Beide voorstellingen zijn gratis te bezoeken. Na afloop van vindt er wel een collecte plaats.

Groot Feest op 125-jarige Wilhelminaschool
Door Alma Schotanus

WOERDEN - Over het schoolplein rennen massa's verklede kinderen. Er speelt een orgel en de kinderen zijn in een opperbeste stemming. Het is woensdagochtend en een bijzondere dag op de Woerdense Wilhelminaschool. Het gebouw is versierd en het schoolvaandel hangt aan de gevel Op de ramen staat geschilderd waarom. De school viert vandaag haar 125-jarig bestaan. Om kwart over tien verzamelen kinderen, ouders en leden van de ouderraad zich voor het officiële gedeelte. Meester Wim verwelkomt iedereen die gekomen is, waaronder alle ex-directeuren van de en wethouder Van der Woude. Dan is er nog een speciale gast. De oudste oud-leerling die de school heeft kunnen traceren, is ook aanwezig. Zij zit op een speciaal podium. Het is de 93-jarige mevrouw Van der Wind-Van Schaik, die tegenwoordig in Zegveld woont. Anne, de jongste leerling van de school, mag haar een bos bloemen geven. Wankelend onder de bloemenpracht weet het meisje deze taak te volbrengen. Dan is het woord aan wethouder Van der Woude. „Ik ben op veel feesten geweest, maar ben nog nooit op een verjaardag geweest van iemand die 125 werd, zoals de Wilhelminaschool nu. De mensen die de school hebben gebouwd, hebben er vast geen idee van gehad dat deze zolang zou bestaan. Voor de komst van de school is destijds een handtekeningactie gehouden. Een groep Woerdenaren wilde een school stichten waar kinderen ook uit de bijbel zouden leren. Een protestants-christelijke school was er toen namelijk niet in Woerden. Er werden veel handtekeningen opgehaald en dus mocht de school komen.
Maar daarmee waren ze er nog niet. Ze moesten de school nog bouwen en alles zelf betalen. Dat kostte 8000 gulden. Dat was toen heel veel geld. Maar het werd bijeen gesprokkeld, de school werd gebouwd en in 1881 konden de kinderen voor het eerst naar deze school. Er waren 70 leerlingen en die kregen op hun eerste dag allemaal twee krentenbollen, een sinaasappel en toen ze naar huis gingen of een psalmboek of een heel mooi plaatje. Maar de wethouder is niet alleen gekomen om te praten. Ze heeft ook een paar geschenken bij zich. Zo krijgt de jarige school een paar oude foto's van het oude schoolgebouw, dat vroeger aan de Torenwal gevestigd was. Daarna mag de wethouder nog iets onthullen, hetgeen niet zo gemakkelijk lijkt te gaan. Nadat er een schaar aan te pas is gekomen en met helium gevulde ballonnen de lucht in vliegen onthult zij een tegeltje. En niet zomaar een tegeltje. Het is beschilderd door Anne, de jongste leerling van de school, en wordt overhandigd aan de directeur. Alle kinderen hebben namelijk een tegeltje beschilderd en al die tegels zijn bij elkaar geplakt. De tegels vormen zo twee schilderijen. Het enige tegeltje dat er niet bijzit, is dat van Anne's, dat komt in de directeurskamer te hangen als herinnering aan deze dag. En dan is het tijd voor taart. Door twee sterke mannen wordt een heel grote vierkante taart naar voren gedragen. Mevrouw Van der Wind-Van Schaik krijgt het eerste stukje. Daarna mogen de kinderen groepje voor groepje naar binnen om naar het tegelkunstwerk te kijken. Als ze weer naar buiten komen krijgen ze ook een stuk taart. Daarna gaan de kinderen, onder begeleiding van Harmonie de Vriendschap, in optocht naar de Torenwal. Naar de plaats van de oude Wilhelminaschool.
Inktpot en kroontjespen
Aan het einde van het ceremonie heeft mevrouw Van der Wind-Van Schaik nog tijd voor een paar woorden voor de lezers van het Woerdens Nieuwsblad. „Naar school gaan is tegenwoordig een feest. Wij moesten vroeger gewoon leren, verder niks. Nu hebben ze gym, sportdagen, zwemmen. Dat hadden wij vroeger allemaal niet. Eerst leerden wij met een lei en een griffel, later met een inktpot en kroontjespen. Dat vonden wij al een hele verandering. En wij gingen niet zo lang naar school als nu. Na zes jaar mocht je eraf. Ik mocht nog door van mijn ouders naar de zevende klas. Dat vonden ze goed. Daarna ging ik thuis werken op de boerderij. Ik kreeg nog wel naailes bij een juffrouw en op school had ik breien en haken geleerd met handwerken. Toen de Emmaschool werd gebouwd werden alle protestantse leerlingen in wijken verdeeld, zodat iedere school een gelijk aantal leerlingen had. Ik moest j toen naar de Emmaschool. Zo ging dat. Een vrije keuze was er niet."

Bron: Woerdens Nieuwsblad 18 mei 2006

Wordt u al geholpen?

Als er in de krant aandacht wordt besteed aan een winkel of andere onderneming, zijn het altijd de eigenaren die voor het voetlicht treden. Daar mag wat ons betreft best wel eens verandering in worden gebracht. Want, wees nou eerlijk: zonder goed en toegewijd personeel vaart geen enkele ondernemer wel.
Door Margon van den Berg

Waarom gaat Truus Spruit met plezier naar haar werk?
„Ik heb een heel afwisselend leven. Dat heb je sowieso als je moeder bent, maar daarnaast ben ik boerin. Ik ben getrouwd met een boer, maar ook boerendochter. Boerin ben je, net als moeder, zeven dagen per week. Mijn dag begint met het voeren van de koeien, kalfjes en de lep-lammeren, dat zijn de lammetjes waarvan moeder schaap niet genoeg melk heeft voor al haar lammeren. Schapen krijgen een, twee of drie lammeren en soms zelfs vier. Heeft een schaap er vijf, dan haalt het de krant. We hebben een rundveebedrijf in Zegveld, met roodbonte koeien en blaarkoppen. We boeren bewust en gebruiken al vijf jaar geen kunstmest meer. De maatschappij is er zich, denk ik, wel van bewust dat natuur, boeren en landschap onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De boeren zijn ook nodig,om het landschap in stand te houden. De boer baggert de sloten, onderhoudt de weilanden en beheert de slootkanten. Het is belangrijk de sloten op diepte te houden. Dan zijn ze zomers koel voor kikkers en vissen en 's winters niet tot aan de bodem bevroren. Ook dat behoort tot ons werk." „Koeien en kalveren liggen bij ons in het stro en dat levert gezonde, ruige stromest op. Als je dat op het land strooit, komen er veel wurmen in de grond. Wat weer een feest is voor de grutto's en de kieviten. Als boerin mag ik met de natuur leven, dat zie ik als een voorrecht. We verkopen vlees van onze eigen stierkalveren. Soms ook rundvlees, als een vaars niet met kalf zit. Zo noem je een koe die niet drachtig is. We verkopen aan huis en op de streekmarkt.
De streekmarkt is een leuke afwisseling op mijn dagelijks bestaan. We zijn er drie jaar geleden mee begonnen en ik doe vanaf het begin af aan mee. Het is kleine, maar ontzettend gezellige groep mensen die eigen producten met een verhaal vermarkten. Dat kan brood, fruit, groente of kaas zijn, maar afhankelijk van de tijd van het jaar vind je op de streekmarkt ook de 'aardbeienmevrouw', een mevrouw met jam, honing en andere ambachtelijke producten. Hopelijk komt deze zomer de biologische groenteboer onze streekmarkt weer versterken.

Je kunt alles. Voor welk beroep kies je dan?
„Ik woon hier in Zegveld op een heerlijke plek. Dat vinden veel recreanten ook, want het kan hier 's zomers aardig druk zijn. Veel fietsers en wandelaars vinden ons Groene Hart een fantastische omgeving. Hier kan het nog écht stil zijn. Maar die recreanten vinden het vast leuk om hun tocht te kunnen onderbreken en iets te eten of te drinken op ons weiland. Als ik alles zou kunnen, begon ik een kleine uitspanning waar ik met mijn eigengemaakte yoghurt met aardbeienshakes maak. Die aardbeien van mij zijn van Hollandse bodem, zongerijpt, rood, vers geplukt en ruiken heerlijk. Geloof mij, dat smaakt duizend keren lekkerder dan aardbeien die van ver weg komen en lange tijd in de koeling op de consument moeten wachten De yoghurt maak ik zelf van de melk van onze koeien. Heel mild en romig van smaak. Je zou het moeten proeven! Het lijkt heel erg leuk om mensen op zo'n manier te verrassen.'

Je hebt een dag de tijd om €100.000 uit te geven. Het geld moet op...
„Eerst dacht ik aan allerlei ideële instellingen, maar toen schoot onze melkput in mijn gedachten. Die moet nodig gerenoveerd worden. Daar ben ik zo de helft van het geld aan kwijt. En waar ik die andere een halve ton aan besteed? Ik hoef niet op vakantie. Ik woon in het mooiste gebied van Nederland. De weidsheid, de luchten, de rust vind ik allemaal direct bij huis. Heb je wel eens de zon zien zakken bij het Weteringbos? Zo schitterend mooi... Ik geloof niet dat geld gelukkig maakt. Het is middel, geen doel. Daarom geef ik de rest van het geld aan een doel met, zo noem ik dat, een kort lijntje. Dus aan kleinschalige projecten op het gebied van ontwikkelingswerk, zodat ik weet dat elke cent goed terechtkomt.'

Aan welke gebeurtenis denk je met plezier terug?
„Je eerste kind krijgen is voor elke moeder en vader een overweldigd mooie gebeurtenis. Ik beviel van mijn oudste en moest daarna twee dagen in het ziekenhuis doorbrengen. Aan die eerste ochtend dat ik met een baby in de wieg naast me wakker werd, heb ik zo'n mooie herinnering. Ik was zo gelukkig weer thuis te zijn. Het zonnetje gluurde door de gordijnen en er was stilte alom. Alleen de vogels hoorde ik zingen. Dat was een écht geluksmoment.'

Je gaat een avond uit. Met wie en wat vraag je hem of haar?
„Alle kleinkinderen van koningin Beatrix die kunnen lopen, nodig ik uit. We gaan met laarsjes aan, gewapend met schepnetje of hengeltje, de polder in. Samen kikkers, padjes en salamanders vangen en dan goed bekijken. Om een vis te vangen mogen ze hun eigen wurm uit de grond graven. Ik gun die kleintjes zo'n fijne middag in de polder. Met zwarte handjes en rode wangen kunnen ze avonds dan weer voldaan terug naar hun paleizen.'

Wie wordt de volgende in deze rubriek?
„Jan en Annelies de Leeuw zorgen 24 uur per dag voor ons dagelijks brood. Als wij nog in onze remslaap liggen, bakt Jan ze al bruin! En Annelies is behalve verkoopster ook een warm en hartelijk luisterend oor voor groot en klein.

Bron: Woerdens Nieuwsblad 11 mei 2006

Iets voor ander doen

Zegveld - Hij woont er nog net, ChristenUnie-raadslid Herman van Rossum (60) is bezig naar Harmelen te verhuizen na dertig jaar aan de Oude Meije. Het nieuwe gemeenteraadslid is gestopt met zijn agrarisch bedrijf en heeft alle tijd voor het raadswerk. Deel vier in onze serie over nieuwe gemeenteraadsleden.
Vijfjaar geleden viel hij nét buiten de boot. Hij stond toen tweede op de lijst van zijn partij, maar Ineke Stouthart werd met voorkeurstemmen gekozen. Hij draaide sindsdien al wel in commissies mee. „We hebben oog voor de zwakkeren in de samenleving," legt hij zijn politieke motivatie uit. „En ik wil voor het belang van de agrarische sector uitkomen." Dat alles vanuit een christelijke overtuiging: „maar we gunnen iedereen de vrijheid er anders over te denken." Van Rossum is blij dat zijn partij in het college vertegenwoordigd is. „Dat is een kans die je moet grijpen." Dat geldt ook voor zijn raadslidmaatschap. Nu hij boer af is, ziet hij het als een mogelijkheid iets voor de ander te betekenen en zich nuttig te maken.
In de raad gaat hij zich vooral bezighouden met ruimtelijke kwesties. „En de Spoorzone is dan een grote uitdaging. Kijken of we die zo kunnen invullen dat het dichtslibben van de stad wat minder wordt.''

Bevrijdende vossenjacht

DOOR JOLANDA VAN TOL
Zegveld - In Zegveld is het Bevrijdingsfeest weer uitbundig gevierd. Dat begon met een vossenjacht voor de jeugd. Maar liefst 136 kinderen waagden een poging de 18 uitgezette vossen in het jacht gebied te vinden. Dat was in veel gevallen niet moeilijk, want in welk dorp kom je nog ijsberen, leeuwen, EMs Presley, wolven en toiletjufrrouwen tegen. Van elke vos kregen de deelnemers een letter en moest het woord "Wereldkampioenen!' samengesteld worden. Volgens Harma de Jong van de Oranjevereniging was er geen wedstrijdelement aan verbonden. Alle kinderen kregen na afloop een patatje. Voor de Milandhof betekende dat veertig kilo patat bakken. En de dag erna, zaterdagavond, kwamen de ouderen aan bod en werd er in de Milandhof weer een toneelstuk opgevoerd. Ook hier had de Oranjevereniging geen reden tot klagen wat de belangstelling betreft. De avond werd bezocht door 500 bezoekers

Hartstichting

De nationale Hartweek 2006 met thema "Help ook" is in Zegveld afgesloten met een collecteopbrengst van € 1297,64.

Bron: Woerdense Courant 11 mei 2006

Keramiek en foto's in bibliotheek

Zegveld - In de Zegveldse bibliotheek een expositie te zien met foto's van Jos Didden en keramiek van Heleen Troj van Nieuwland. Deze is tijdens de reguliere openingsuren van de bibliotheek te bezichtigen. Fotograaf Jos Bidden behoeft in eigen dorp nauwelijks meer introductie. De Zegvelder is al jaren fotografisch actief en onder meer lid van de Woerdense fotoclub Iris. Hij heeft zowel solo als in groepsverband herhaaldelijk geëxposeerd en viel verschillende malen in de prijzen met zijn werk. Het blijft tot en met 29 juni te zien.
De in Montfoort woonachtige Heleen Troj van Nieuwland studeerde in 1982 af aan de kunstacamedie in 's-Hertogenbosch.
Zij maakt veel vrij werk en is daarnaast actief als docente aan Het Atelier in Woerden. Haar kleurige keramische beelden hebben de mens als uitgangspunt, maar ook de natuur komt als inspiratiebron steeds terug. Zij exposeerde de afgelopen jaren herhaaldelijk, onder meer in Zeist, Heerenveen Amersfoort, Brussel en München. De keramiekexpositie duurt tot 7 september.

Koninginnedag Zegveld

Zegveld begon van alle dorpen het vroegst, althans zaterdag. Nog voor half negen stond muziekvereniging Kunst Na Arbeid klaar voor de muzikale rondgang door het dorp. Onderweg sloot de jeugd zich aan en zo was alles op tijd voor een vroege aubade: kwart voor negen bij de Milandhof. De Oranjevereniging had daarna nog een hele dag te vullen. Met succes, want tot laat in de avond (ook hier een lampionoptocht) konden de Zegvelders bezig zijn. Publiekstrekkers zijn opnieuw de volksspelen op de Middenweg en de fietspuzzeltocht gebleken. En die regen? Die kwam dus niet. Een gelukje, want hemelsbreed een paar kilometer verderop, in Utrecht, verregende het feest compleet.

Passage Zegveld dinsdag bijeen

Zegveld- "Van ruwe steen tot sieraad" is het onderwerp dat bij de bijeenkomst van de Zegveldse Passage, op dinsdag 9 mei, wordt behandeld. Gastspreker J. Elenbaas benadert het onderwerp van verschillende kanten, zoals bijvoorbeeld een stukje prehistorie, archeologie, beeldhouwkunst en bouwkunst, maar ook edel- en sierstenen en het bewerken hiervan. De bijeenkomst begint om 19.45 uur in de Milandhof.

Koninklijke onderscheiding oud-raadslid Bos

Oud-raadslid Lijndert Bos heeft afgelopen vrijdag een koninklijke onderscheiding ontvangen. Hij is benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau. De heer Bos is van 1972 tot 1982 raadslid in Zegveld geweest. Eerst voor de CHU, later voor de PCG (Protestants Christelijke Groepering, een samenwerkingsverband van CHU, ARP en SGP). Sinds 1 januari 2001 tot en met 15 maart 2006 was hij raadslid voor de SGP.

Bron: Woerdense Courant 4 mei 2006

Acteur Bram van der Vlugt zet zich al jaren in voor de boeren in het Groene Hart. Vandaag voert hij actie in de wei met verklede koeien. 'Boeren namen me eerst niet serieus.'
'Ik kan zó het examen boeren verstand doen' Van der Vlugt in de bres voor het Groene Hart

NIKOLE DEN TEULING
MEIJE
Heeft u een klein ogenblikje?" vraagt Bram van der Vlugt. „Mijn schapen lopen weg." De van oorsprong stadse jongen is dorps geworden. In 1964 ging de acteur op zoek naar iets buiten de stad. Hij kwam uiteindelijk terecht in De Meije, een kilometerslang lint tussen Nieuwkoop en Bodegraven in het Groene Hart. „Op loopafstand van alle grote schouwburgen." Daar verloor hij zijn hart aan het oude cultuurlandschap en groeide hij uit tot een hartstochtelijk strijder voor de boerenstand.
„Een prachtig vlak en open landschap. Niet alleen uitgestrekt, maar ook gekenmerkt door grote afwisseling met sloten en bosjes. Wat nodig is, staat er. Neem de wilgen: het hout is geschikt om koeien aan vast te binden of klompen van te maken."
Vol liefde spreekt Van der Vlugt over het Groene Hart. Waar de boeren zoals hij zegt 'letterlijk en figuurlijk' het hoofd steeds moeilijker boven water kunnen houden. Dat is volgens hem het gevolg van een grote denkfout die eindjaren tachtig door overheid en Natuurmonumenten werd gemaakt. „In die tijd kwamen steeds meer stukken land in handen van Natuurmonumenten. Het idee was de flora en fauna te redden en te zorgen dat het Groene Hart groen bleef. Maar het resultaat was dat het gebied werd verwaarloosd. De boel kwam onder water te staan en de boeren werden de dupe."
Boerende buren en kennissen trokken steeds vaker weg. Ze zochten hun heil in Denemarken of elders. Met lede ogen zag Van der Vlugt 'het oude cultuurland waar randstedelijken tevens rust en ruimte zoeken', afstevenen op een absolute teloorgang. Hij besloot de helpende hand te bieden. „Jongens en meiden moeten de mogelijkheden houden te boeren zoals opa dat ooit gedaan heeft."
Sindsdien spreekt de acteur/goedheiligman geregeld op vergaderingen en bijeenkomsten. Vertelt keer op keer over zijn ideale Groene Hart, dat bestaat uit dorpskernen, tenminste zeventig procent groene weilanden en boeren die een gedeelte natuur verzorgen achter op hun land. „In het begin hadden de boeren zoiets van: wat een potsenmaker. Ze namen me niet serieus. Maar al snel bleek dat ik niet tot een belangengroepje behoorde en simpelweg zei wat zij ook willen. Blijkbaar kon ik -en een aantal mensen om mij heen -dat tevens goed formuleren."
Achter de humor van Van der Vlugt bleek bovendien een flinke dosis kennis te zitten, vergaard door gesprekken met talrijke betrokkenen en het lezen van agrarische literatuur. „Je kan me zo het examen boerenverstand afnemen." Zijn doel: een denkomslag bij politiek, stadse mensen en boeren. Tot zijn grote tevredenheid merkt hij dat er meer en meer gezegd wordt: zonder boeren gaat het niet.
Vandaag gaat Van der Vlugt opnieuw de boer op. In een weiland in het bedreigde veenweidegebied bij Kockengen zet hij tussen de koeien de eerste handtekening voor een grootscheepse actie van Milieudefensie. De organisatie wil voorkomen dat nieuwe bedrijventerreinen, woningbouw en wegen het Groene Hart verpesten. Van der Vlugt ondersteunt de actie, maar laat tegelijk ook een ander geluid horen. „De protesttekst luidt, dat het Groene Hart een uniek landelijk gebied is waar miljoenen mensen wonen en genieten van rust en ruimte. Dat is niet correct. Er moet staan: een gebied waar tienduizenden mensen wonen en werken en miljoenen mensen kunnen genieten. De boerenstand wordt volledig vergeten. Dat moet anders."
Paspoort
Bram van der Vlugt
geboren: 28 mei 1934 'op Scheveningen'.
Woonplaats: De Meije (sinds 1968)
Carrière: acteur in o.a. Medisch Centrum West, Unit 13, Familie, Keyzer en De Boer Advocaten. Speelt in het toneelstuk One Flew over the Cockoo's Nest. Vooral bekend als Sinterklaas.
Onderscheidingen: Louis dÓr (1999), Ridder in Orde van Nederlandse Leeuw.
Privé: getrouwd, vijf kinderen.

De Kranten